.jpg)
Σε κάθε στιγμή…Σε κάθε ανάσα…
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς…
Σε κάθε κλείσιμο ματιού…
Σε κάθε λέξη…
Σε κάθε φιλί…
Σε κάθε πλέξιμο δαχτύλων…
Σε κάθε σ’αγαπώ…
Σε κάθε όνειρο που φτιάχνει το «μαζί» και το ντύνει με ένα μοναχά τραγούδι..
Αφιερώνω την τελευταία στροφή ενός ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο Ωδή στον Έρωτα..αφού ο έρωτας αποτελεί μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης,για όλους εμάς τους θνητούς !!!Χρόνια πολλά για κάθε μέρα!!Όχι για σήμερα μονάχα....
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Έρωτα, κύμα φωτεινό στη θύελλα των σκιών,
Εσύ δικαιώνεις τη ζωή γκρεμίζοντας τα ερέβη·
πάνω απ’ το σάλο υψώνεσαι, λαμπρόχρωμη αλκυών,
και των ματιών Σου η θαλπωρή το πέλαγο ημερεύει.
………………………………………………………..
Στης λογικής το πρόσταγμα η καρδιά δε θ’ αντιδρά,
σάρκα και νους θα δένονται στην άρπα Σου ένα τέλι
κι από τα δάση των ξανθών βλεφάρων Σου φαιδρά
θα βλέπουν οι έκθαμβοι άνθρωποι: τον Ήλιο ν’ ανατέλλει.
Ήμασταν όμοιοι..
Εγώ μάζευα βότσαλα για να θυμάμαι τα καλοκαίρια
Κι εσύ έφτιαχνες επαναστατικά πανό απ’ τα σεντόνια μας..
Ουτοπιστές..
Εγώ έλεγα: «Θα ‘χω τα βότσαλα σπίτι και δε θα ξαναγίνει ποτέ χειμώνας»
Κι εσύ έλεγες: « Θα φτιάξω τον κόσμο να χει χώρο για τα όνειρα»
Κι ύστερα αγαπιόμασταν
Ανάμεσα στα βότσαλα και τα μουτζουρωμένα σεντόνια..
Εραστές..
Σου λεγα: «Μέσα στη θάλασσα υπάρχει μια υπόγεια, ανεξερεύνητη πόλη»..
Μου λεγες: «Σαν έχει ο νους πανιά και ξάρτια τα ταξίδια δε σταματούν σε καμιά πόλη της ξηράς ή της θάλασσας»..
Ταξιδευτές..
Μετρούσαμε την απόσταση απ τη Σρι Λάνκα στο Μπουένος Άιρες
κι όλο φοβόμουν κρυφά μη σε ρουφήξει το άπειρο του κόσμου και σε χάσω..
Στις σπηλιές χάραζα τα’ αρχικά μας να με βρίσκεις όταν θα ‘ρχεσαι
να μου θυμίσεις το γαλάζιο των ονείρων.
