To Be or not to…Β' !!!!

Μαθαίνουμε... Ζούμε σε μια περίεργη εποχή που τα πάντα κινούνται γοργά, λες και κάποιος πάτησε το fast forward και ξέχασε να πατήσει το resume. 
Το ειρωνικό είναι πως κανείς δεν αποφασίζει ή έχει την αρμοδιότητα να πατήσει κανένα κουμπί, είναι όλα από τον άνθρωπο. 
Αναρωτιέμαι απλά που πάμε.... πνευματικά. Κοινωνικοοικονομικά βρισκόμαστε σε κατηφόρα, απολαύσαμε την ανηφόρα και το peak τα προηγούμενα χρόνια και τώρα πάρτα κάτω. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει, νόμος του σεξ.
Όνειρα έχω πολλά, μπορώ να ξεκινήσω να κάνω διάφορα πράγματα... Δεν είμαι καλή σε όλα, μαθαίνω γρήγορα και προσπαθώ να είμαι καλή σε αυτό που κάνω.
Οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες είναι, believe it or not, πιο έντονες από τις κοινωνικές. Δεν είναι ότι απαξιώ, όχι, αντίθετα είμαι προβληματισμένη, σκέφτομαι, διαβάζω και ψάχνω λύσεις και για τις κοινωνικές και για τις καλλιτεχνικές. Κοίτα είναι ίσως η καθιερωμένη κρίση ηλικίας πριν τα γενέθλια μου αλλά νομίζω πως αυτή τη φορά, τώρα, η έκφραση του έσω είναι ίσως προτεραιότητα μου.
Τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ... Ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό. Ξέρεις, εκείνο το αίσθημα που έχεις όταν βλέπεις μια ταινία στον κινηματογράφο και γράφει The End και μένεις με το στόμα ανοικτό και λες όχι, δεν γίνεται να τελείωσε, ή όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και φτάνεις στην τελευταία σελίδα και λες δεν γίνεται να τελειώνει, κάπου κρύβεται το υπόλοιπο και αρχίζεις να διαβάζεις ανάποδα το βιβλίο για να βρεις καμιά κρυμμένη πρόταση. It can't be!
Μετά από αυτό, ξέρεις πόσο γρήγορα πετάει ο νους, σκεφτόμουν ταξίδια τον εαυτό μου σε διαφορετικά φόντα... Εμένα με φόντο την Οδό Ηλύσιων, ή την βουλή της Βουδαπέστης, ή κάποιο κάστρο κάπου στην Σκωτία, εμένα με φόντο κάτι πιο... “πολύ”... Και το μόνο που βλέπω αυτή τη στιγμή είναι εμένα με φόντο  τον τοίχο απέναντι την οθόνη και το πληκτρολόγιο  Και εγώ εδώ στην Αθήνα ακόμη να βαράω ενίοτε μύγες ενίοτε ενέσεις και με θυμό τα πλήκτρα  (μεταφορικά, ευτυχώς). 
Δεν μπορεί σκέφτομαι, κάποιο φάρμακο θα έχει και για την περίπτωσή μου! ....
Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά αφού..Η αλήθεια και η ειλικρίνεια είναι υπερεκτιμημένες αξίες γιατί δεν τις αντέχουμε, μας κάθονται στο στομάχι ακόμη. Είναι σαν την χαρά μικρού παιδιού να βλέπεις ένα βάζο βύσσινο ψηλά στο ράφι και να μην μπορείς να το φτάσεις ..και ότι τάχα είμαστε κουλ,το παίζουμε για να πιστέψουμε στην ιδέα  αλλά στην αισθητική μας στην ψυχή μας δεν ταιριάζει...

 Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τον επόμενο μήνα λήγουν ίσως να πληγώνουν .
ίσως να να να ....  Anyway
Ο κάθε άνθρωπος ταξιδεύει για να βρει την Ιθάκη του,
Ένας Δρόμος Ατελείωτος !!!!!