Οι αρχαίοι Ελληνες απέφευγαν να τρώνε μόνοι τους. Αυτός που έτρωγε μόνος του πίστευαν ότι δεν θέλει να γευματίσει αλλά να γεμίσει τη κοιλιά του. Και αυτό ήταν ό,τι πιο προσβλητικό για έναν πολίτη. Ετσι εξηγείται η λατρεία των προγόνων μας για τα συμπόσια. Οι οικοδεσπότες προσκαλούσαν, εκτός των φίλων τους και διάσημα πρόσωπα για να εντυπωσιάζουν. Υπάρχει, πάντως, ένα συμπόσιο που έμεινε στην ιστορία για τη χλιδή του. Το παρέθεσε ο Μακεδόνας Κάρανος την ημέρα του γάμου του και ο Αθηναίος το κατέγραψε ως το «Γεύμα της Ιστορίας».

Αρχισε με κοτόπουλα, πάπιες, φάσσες, χήνες και ψωμάκια. Ακολούθησαν κατσίκια, λαγοί, περιστέρια, τρυγόνια, πέρδικες και άλλα πουλιά. Μόλις πέρασαν οι μουσικοί και οι αυλητρίδες, ένας ασημένιος δίσκος έκανε την εμφάνισή του με ψητό γουρουνόπουλο όπου μέσα στην ανοιχτή του κοιλιά είχαν τοποθετηθεί ψημένες τσίχλες, μήτρες και άπειρο πλήθος συκοφάγων, καθώς και κρόκοι αυγών χυμένοι πάνω σε στρείδια και χτένια. Ακολούθησε βραστό κατσίκι σε δίσκο με χρυσά κουτάλια, ενώ έρεε άφθονο κρασί καθώς οι γυμνές καλλιτέχνιδες χόρευαν. Το συμπόσιο συνεχίστηκε με ψητά ψάρια και εδέσματα που ξεπερνούσαν κάθε όριο επίδειξης.

Από την άλλη, οι Σπαρτιάτες ουδεμία σχέση είχαν με τέτοιου είδους πολυτέλειες, καθώς ήταν οι πλέον λιτοδίαιτοι με βασικό τους πιάτο τον «Μέλανα Ζωμό». Στην υπόλοιπη Ελλάδα, όμως, αγαπούσαν τις γεύσεις και λάτρευαν την καλοπέραση. Σε τίποτα, όμως, δεν θύμιζαν τη ρωμαϊκή πολυτέλεια, γιατί στην ουσία εκτιμούσαν την ποιότητα και ενδιαφέρονταν για την ικανοποίηση του ουρανίσκου τους σε συνδυασμό με τη καλή παρέα και την ωραία συζήτηση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι με τα συμπόσια άνθισε ένα νέο λογοτεχνικό είδος με αθάνατα έργα, όπως το Συμπόσιο του Πλάτωνα, το Συμπόσιο του Ξενοφώντα, το Επτά Σοφών Συμπόσιον του Πλούταρχου και οι Δειπνοσοφιστές του Αθηναίου. Η φιλοσοφία αναπτύχθηκε παρέα με τις συνταγές των δειπνολόγων και τη γλυκειά ζάλη από το κρασί των συμποσίων. Αλλωστε, όπως υποστήριζε ο Σοφοκλής,
 «Η μέθη είναι φάρμακο κατά της δυστυχίας».

Ο Πλάτωνας δεν έφαγε ποτέ πατάτες. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο πριν προλάβει να δοκιμάσει ποτέ μακαρόνια, τομάτες, ζάχαρη, πορτοκάλια ή λεμόνι. Οι αρχαίοι Έλληνες γευόταν πολύ διαφορετικά φαγητά από τους μοντέρνους, όμως υπάρχει κάτι που δεν έχει αλλάξει εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια: η αγάπη τους για το κρασί